“Ik heb echt het idee nodig dat je iets teweeg kunt brengen met een voorstelling. Dat je mensen kunt raken, hun hoofd kunt binnendringen. Ze bewuster maken van de geschiedenis, zodat ze met meer empathie naar de ander gaan kijken.”
“We hebben een oude plantage bezocht die helemaal intact is gehouden. Daar krijg je dan de verhalen over de slavernij te horen. Je denkt misschien dat je dat wel zo’n beetje weet, maar toch was ik er niet op voorbereid. Ik voelde schaamte, moest vechten tegen de tranen, terwijl ik tegelijkertijd dacht: ik kan toch niet als wit persoon de enige zijn die hier een potje gaat staan janken?”
Malou Gorter lacht breeduit: “Nou, en nu gaan we proberen om al dat ongemak en die gevoeligheden in de voorstelling te verwerken. En daar heb ik echt enorm veel zin in.”