Als de liefde die je voor jezelf voelt sterk genoeg is, kan dat dan uiteindelijk de behoefte aan liefde van anderen overstijgen?

‘Ntianu Stuger studeerde in 2021 af aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie en was eerder bij Orkater te zien in de voorstellingen Wildfire, De Gliphoeve en Atropa. Op 3 mei gaat zij in Theater Bellevue in première met haar zelfgemaakte solovoorstelling. Roel Meijvis sprak ‘Ntianu over a night with QUEEN ANGELITO. 

‘Het idee voor deze voorstelling zit al heel lang in mijn hoofd. Tijdens mijn opleiding wilde ik ooit een tribute aan Eartha Kitt maken, op wie ik altijd al een soort crush heb gehad. Omdat veel mensen haar niet kennen, was die performance daarom eigenlijk bedoeld als kennismaking. Toen ik ermee bezig was voelde ik dat er nog veel meer in zat. Ik vind haar zo’n theatraal iemand en ze heeft zo’n vol leven gehad. Ik wist dat dat een hele goede bodem voor een voorstelling kon zijn.’ 

‘Zelf kende ik Eartha Kitt omdat haar muziek vroeger thuis weleens opstond. Haar eigenzinnige stemgeluid, dat grommende en verleidelijke, had mijn nieuwsgierigheid gewekt, maar mijn fascinatie begon vooral toen ik beelden van haar optredens zag. Zij heeft een soort schaamteloosheid die ik heel aantrekkelijk vind, een onaantastbaarheid die bijna hypnotiserend is.’ 

‘Het interessante is dat Eartha Kitt in interviews een hele kwetsbare kant laat zien. In haar tijd hadden veel mensen moeite om die twee uitersten van kwetsbaarheid en onschendbaarheid met elkaar te rijmen. Mensen geloofden haar niet en dachten dat ze een rol speelde. Maar natuurlijk kunnen die twee heel goed samengaan! Zo’n oordeel ging denk ik altijd meer over de ander, dan over haar. Dat vond ik een interessant uitganspunt en ik hoop dat mijn personage eenzelfde reactie uitlokt.’ 

Zelfliefde
‘Ik begon dit maakproces met de vraag: als de liefde die je voor jezelf voelt sterk genoeg is, kan dat dan uiteindelijk de behoefte aan liefde van anderen overstijgen? Daarop volgde een zoektocht naar wat zelfliefde is, waarom het soms in de weg zit in het maken van contact en waarom daardoor overgave in romantische liefde zo ingewikkeld kan zijn. Eartha Kitt lijkt iemand met enorm veel zelfliefde, dat is waarom ze op mij zo compromisloos overkomt en niemand lijkt te hoeven pleasen. Toch had ook zij behoefte aan contact en erkenning. We denken dat die twee in strijd zijn met elkaar, maar is dat wel zo?’ 

‘Dat we dat denken, komt naar mijn mening door de systemen waarin we leven. Daarin worden die behoeftes als zwakte gezien, terwijl er juist enorm veel moed en kracht voor nodig is om toe te geven dat je verlangt naar contact. Hetzelfde geldt voor het idee van overgave. In een patriarchaal systeem waarin overgave is bestempeld als iets vrouwelijks, wordt het automatisch ook gezien als iets minderwaardigs. We moeten die systemen waarin we leven, die systemen van onderdrukking, dus beter begrijpen als we beter willen liefhebben. Hierin heb ik heel veel geleerd van de auteur bell hooks, die uitvoerig over liefde en onderdrukking heeft geschreven en daarmee een belangrijke bron voor deze voorstelling was.’ 

‘Systemen als het kapitalisme en het patriarchaat zijn gefocust op macht en overheersing, maar dat is niet te rijmen met wat er nodig is om lief te hebben. Leren over zelfliefde en romantische liefde is daarom naast een persoonlijke ontwikkeling ook altijd van maatschappelijke betekenis. Alleen als we weten wat de basisprincipes van liefde zijn, kunnen we tot een liefdevollere samenleving komen.’

Nachtclub
‘Inmiddels is de voorstelling veel meer geworden dan alleen een kennismaking met Eartha Kitt. Zij is nog steeds een van de belangrijkste inspiraties, maar ik ben geen biografie over haar aan het aan het maken. Zo heb ik tijdens het schrijven van de tekst interviews van haar uitgetypt, daar een paar zinnen uitgepakt en vanuit die zinnen heb ik dan weer nieuwe teksten geschreven.’ 

‘Naast andere vrouwelijke jazz-zangeressen als Ella Fitzgerald en Peggy Lee, heb ik mij ook laten inspireren door de heerlijke zelfingenomenheid van hedendaagse Amerikaanse vrouwelijke rappers, door de klankschalen-sound van Jhené Aiko en door verhalen uit de Bijbel.’

‘Al met al is het dus een amalgamation geworden van heel veel verschillende invloeden, een mengelmoesje. En dat in de sfeer van een donker jazzcafé met heel veel rook – maar echt héél veel rook. In het midden van die nachtclub staat een altaar waarop we een vrouw zien zingen, spreken en prediken. Hopelijk laat ze haar bezoekers in verwarring achter en roept ze zo misschien een gedachte of gesprek op over ieders eigen relatie met zelfliefde en hoe dat doorwerkt in hun contact met anderen.’ 

‘Ik zou het mooi vinden als we het idee dat overgave iets negatiefs is een klein beetje zouden kunnen laten varen. En met overgave bedoel ik dan vooral het durven aangaan van contact, van liefde, ook al weet je niet wat de uitkomst gaat zijn en het je misschien wel veel verdriet of pijn zou kunnen doen. Het gaat erom dat je het probeert. En blijft proberen. Dat is zeker niet makkelijk. Terwijl ik dit zeg hoor ik ook een stem in mijn hoofd zeggen: meid, doe zelf dan. Maar goed, ik maak er natuurlijk niet voor niets een voorstelling over.’