Theatrale poëtica van jazzy feminisme 💎 Keuze van de Criticus
Queen Angelito is wat mij betreft de theatrale poëtica van een jazzy feminisme.
“Wauw. Dat is het enige wat je kan denken wanneer Atropa als een racewagen uit de startblokken schiet.”
“Puur trippen op de scène én in de zaal”
“De scène waarin ze [Iphigineia] van haar vader Agamemnon en moeder Klytaimnestra te horen krijgt dat ze zal geofferd worden om de strijd tegen de Trojanen te winnen, is een van de beste versies ooit.”
“Velissariou toont zich hierbij meesterlijk in extreem emotioneel acteren zonder ook maar in keertje uit te glijden in overacting.”
“Dit is sterk, sexy theater dat je eerst verbluft door het stomende spel en de dito soundscape. Naar het einde toe word je, samen met de soundscape, stil omdat de zinloosheid van moorden en koloniseren op de glazen toneelvloer te kijk ligt.”