Goudse Courant

“De landmeters maken in ‘Broers’ alles anders “
 
Rotterdam – Soms komen er ineens landmeters. Dat zijn mannen met lange rood-wit gekleurde stokken die ze rechtop houden. In het land, maar ook op straat of in de berm. De één houdt zo’n stok rechtop, de ander tuurt er naar door een eigenaardig soort toneelkijkertje. Daarna roepen ze iets naar elkaar en zodoende meten ze land. 
Dat moeten we althans maar aannemen, de handelingen zijn geheimzinnig, oncontroleerbaar en verwarrend. 
 
Het barst van de landmeters. Overal kom je ze tegen. Mensen of groepen die dingen doen met attributen en met elkaar spreken in vaktaal. Hun handelingen zijn oncontroleerbaar, verwarren laten we ons zo gauw niet meer. In ‘Broers’ komen landmeters plotseling in het leven van de broers Mees en Siem, die een raar huis in een woestijn bewonen. Eerst zijn hun conflicten nog van geringe aard: de één geeft bij voorbeeld een halve liter water aan een bloempje, tewijl de ander erop wijst dat het water zo schaars is en dorst erg. 
 
De landmeters maken alles anders. Ze zijn van plan een watersport – recreatiecentrum in de woestijn aan te leggen. Er is helaas geen water, maar als het recreatiecentrum er eenmaal is en al die bootjes kunnen op het zand niet varen, dan zorgt de overheid wel voor water. 
 
Dit is één van de vele tientallen prikkelende grappen die ‘De Mexicaanse Hond’ heeft verstopt in het absurdistische opera-achtige stuk ‘Broers’. Je maakt het dagelijks mee en plotseling laten vijf mannen de krankzinnigheid in volle glorie zien. ‘De Mexicaanse Hond’ is de tweelingbroer van ‘De Horde’, waarover wij vorige week schreven: ‘beide groepen zijn voortgekomen uit Hauser Orkater en dat is evident.’ 
 
Ik vind ‘Broers’ sterker dan ‘Wangedachten’ van ‘De Horde’. En wel hierom: het gegeven is dramatischer, de uitwerking is veel voller met filosofische grappen, er zit een vloeiender beweging in het verloop, de theater-discipline is sterker en de muziek is intrigerender. 
 
Een vlekkeloze voorstelling is het (nog) niet: er zitten momenten in dat de aandacht verslapt doordat er duidelijk een kunstgreep is gedaan om het verghaal op gang te houden. Maar dat neemt niet weg dat de bezoeker zich anderhalf uur uitstekend kan amuseren met het totaal of partieel met de verschillende ingrediënten, zoals bijvoorbeeld de beeldschone enscenering in een vernuftig decor, enkele prachtige, gewaagde getoonzette liedjes of herkenbare en ontregelende dialogen.