‘De vijf heren van Orkater geven de toeschouwer via droogkomische sketches, levensliederen en vanuit het griezelig schemerduister vertelde gebeurtenissen, genoeg informatie om de als vanzelfsprekend gepresenteerde stukjes van de puzzel op hun symbolische plaats te laten vallen. Die mallotige agenten bijvoorbeeld in hun met merkwaardige objecten – zoals een fietspedaaltelefoon – gemeubileerde bureau zijn niet minder dan wachters aan de poort der eeuwigheid. En wie dat door heeft, kijkt er niet van op dat de moordenaar allang dood is, dat de eeuwigheid verdrinkt in het helse lawaai van stofzuigers en dat zijn ziel Henk (Henk? Ja, Henk) heet.’