Trouw

‘Misschien is het meest in het oog springende kenmerk van de Mexicaanse hond wel de naïeve humor die altijd genade kent, nooit ten koste van iemand gaat en altijd mededogen met de slachtoffers toont. Vrijwel steeds zijn er machtsverhoudingen in het spel, zoals hier tussen de broers onderling, of tussen de clerus en de jeugdige sterveling, maar het leiderschap is altijd zwak en curieus, en voortdurend doorzichtig. Het levert weldadig en hartverwarmend authentiek theater op in een toneelklimaat waar het zwaaien met stijlcitaten regelmatig een gebrekkige fantasie moet verhullen.’