En ze maakte een kind: aan vrouwen hangen altijd kinderen

“Aan vrouwen hangen altijd kinderen. Je hebt ze wel, je hebt ze niet, ze zijn zichtbaar, onzichtbaar, gewenst, ongewenst. Je hebt ze nooit gekregen. Er wordt altijd naar gevraagd. Daarover gaat de monoloog die ik speel, van regisseur Nita Kersten en geschreven door Sarah Sluimer. Nita werd jong moeder en moest dat als regisseur altijd wegmoffelen. En Sarah schreef zo mooi: in de literatuur wordt de dood altijd heel mooi beschreven, maar het baren komt er bekaaid van af. Ik wil dat in het centrum plaatsen.”

“Ik ben 41 en heb geen kind. Al word ik president van de hele wereld, ik zal nooit een complete vrouw zijn, omdat ik niet heb gebaard. Dat wordt hier al gedacht, en in mijn gemeenschap al helemaal. Het was mijn vaders grootste wens dat ik een kind zou krijgen. Hij zei: heel mooi, je werk, heel fijn, trots op je, en begin je ook te denken aan een gezin? Dank je wel, papa, zei ik dan maar, voor je lieve wensen. Mijn broer heeft inmiddels twee kinderen, mijn vader leefde nog toen mijn eerste nichtje kwam. Ik weet nog dat ik toen dacht: oh, gelukkig. Ik hoef niet meer.”