13-04-1982

‘Mexicaanse Hond maakt prachtig muziektheater’

  

Door Fr.P. 
 
Na een lange reeks try-outs is vorige week Graniet, een voorstelling van de Mexicaanse Hond, in première gegaan. Die lange reeks heeft zijn vruchten afgeworpen. Het heeft geresulteerd in een prachtige voorstelling waarin de lijn die met Hauser Orkater is uitgezet weer verder uitgetekend.
De ontwikkeling van een verhaal is belangrijker geworden. Dat was ook al te zien in een eerdere productie van de Mexicaanse Hond Broers. Het verhaal is vooral van belang voor de structuur van de voorstelling. Het is niet langer uitsluitend een collage van sketches met een gemeenschappelijke onderliggende thematiek, maar meer een aaneenschakeling van afgeronde scènes die tezamen het verhaal vertellen. De spelers blijven niet steken in een uitbeelding van typen, maar laten een duidelijke ontwikkeling van de karakters zien, met name Knuppelman (Alex van Warmerdam) en Papierman (Aat Ceelen). Van de sketch is vooral de speelstijl overgebleven. In combinatie met bijvoorbeeld de puntige en geestige tekst of met het inventieve gebruik van decor en rekwisieten werkt dat erg grappig. 
Het verhaal gaat over vier mensen die werken op een berg en al tijden bezig zijn met het naar benden brengen van een blok graniet. Er zit geen schot in en uiteindelijk krijgen ze allemaal zowel ketterkijk als figuurlijk een tik met de hamer. 
 
Zij hebben alle vier een eigen idee over hun plaats en taak binnen de groep. Prachtig daarbinnen is het machtsspelletje dat gespeeld wordt tussen Knuppelman, een soort ploegbaas en Papierman, de zakelijk leider. Binnen dit kader ontwikkelt zich een humoristisch spel van macht en onmacht en zoeken naar contact, vol komische absurditeiten vooral in de tekst en gebruik van ruimte en decor. 
 
Het decor is bijzonder functioneel en vindingrijk. Ogenschijnlijk heel eenvoudig, een hellend vlak (de berg) en een brok graniet, blijkt het allerlei onverwachte mogelijkheden in zich te hebben. Van alles is uitklapbaar of wegneembaar. Visueel kom je als toeschouwer volop aan je trekken. De acteurs bewegen zich zowel op als in de berg met een timing, afwisseling en inventiviteit waarmee ze de aandacht van de toeschouwer stevig vasthouden. 
De muziek past inhoudelijk en muzikaal goed in de voorstelling en is er niet zoals zo vaak bij muziektheater met de haren bij gesleept. Er wordt bovendien verstaanbaar gezongen en gemusiceerd. 
 
De Mexicaanse Hond heeft in Graniet een evenwichtige en eigen combinatie van muziek en theater gevonden die met recht muziektheater genoemd mag worden. 
 

{/exp:ce_cache:it}