‘Hertejoch Zanker: theater a la Orkater’
Door Niek Vroom
Hartverscheurende klanken uit saxofoon en trompet, uit een elektronisch toetsenbord en uit schorre en minder schorre kelen vormen de hoofdmoot. Voorgeprogrammeerde ritmes uit hetzelfde toetsenbord en stampwerk van een dansje dat een aardige parodie op het aloude jazzballet lijkt te zijn, zorgen voor de begeleiding. Enkele meer en minder absurdistische scènes maken het af.
‘Hertejoch Zanker’ een naam die de Hoge Veluwe en een wasmachine met elkaar verbindt, is een voorstelling die niet alleen door medewerkers als Rob Hauser en Marc van Warmderdam herinneringen oproept aan het voormalige Hauser Orkater. Spelen met tekst, meer om de klank dan om de inhoud, muziek maken en af en toe een prachtig beeld. Hertejoch Zanker is opnieuw theater dat speelt met hartstochten; dat hartstochten oproept en weer ontregelt; dat je laat dromen en direct weer wakker schudt. Suikerzoet en bitter als gal. En spannend.
Muziektheater. Zes medewerkers, drie voornamelijk als muzikant. Eén speler gekluisterd aan een stoel of een tikmachientje op een plankje voor hem en voortdurend mompelend, onverstaanbaar door een microfoontje. En twee spelers, een man en een vrouw voortdurend samen in de weer; hij, terwijl hij torens bouwt uit speelgoedblokken; zij, terwijl ze zingt en andere stemoefeningen doet. Tussen hem en de man in rolfauteuil is nauwelijks contact. Twee werelden, één van kilte en één van hartstocht. Zanker en het hertejoch?