De Telegraaf

‘Zo ontrolt zich een afschuwelijke persiflage op Het Gezin. De pijn en de verminkingen die ouders hun kinderen in naam van goedbedoelde eigenliefde aandoen, de stuntelige pogingen van de zoon om eindelijk volwassen en zelfstandig te worden krijgen op allerlei bizarre manieren gestalte in korte en harde, vaak gezongen scènes, waarin ook de drie muziekanten een rol spelen als symbolen van de verlokkelijke of onbegrijpelijke buitenwereld. (…) Een treurige voorstelling is het qua onderwerp wel, als je er goed over nadenkt. Ondanks het feit dat het bijna de hele avond lachen of meesmuilen geblazen is.’