‘De figuren zijn geen individuen maar evenmin karikaturen. Van Warmerdam schildert ze zoals hij mensen schildert, als archetypen met simpele, harde contouren, gestoken in gelijkvormige kostuums in felle kleuren. Daar past de schrille belichting heel goed bij, evenals de popmuziek die verrassende sprongen maakt naar de opera. De dialogen zijn van een simpele, bijna naïeve directheid (…). Van Warmerdam vertelt niet zo zeer een verhaaltje, hij wenst te redeneren. Het Noorderkwartier is een visueel essay van een autodicact tegen botte gezapigheid van lui die te veel nemen te weten en van lui die te weinig weten en daar nog trots op zijn ook. Heel bijzonder theater.’
