De tekst van Lageveen is geweldig poëtisch en geestig, aangevuld door fraaie rapteksten van Livramento Silva.
Het is een wonder van fraaie samenzang, de meest uiteenlopende vogelgeluiden (gecreëerd door Pruiksma met een Chinees vogelfluitje, zijn ‘Stradivarius’) en verwijzingen naar melancholieke zeemansliederen.
Ik zie overal op de stampvolle tribunes tranen die worden weggepinkt.
De regie (van Lageveen samen met Belle van Heerikhuizen) is trefzeker: er wordt voortdurend geswitcht van perspectief, de overgangen van muziek naar spel zijn soepel en hilarische momenten wisselen de zwaarmoedige af.
Het verdriet van de Zuiderzee is een even lichtvoetig sprookje als indringende muziektheatervoorstelling.