‘Onnozele kinderen vol raffinement’
‘Voorstellingen van De Mexicaanse Hond hebben de hinderlijke neiging zich te onttrekken aan een behoorlijke beschrijving. Als je probeert de inhoud weer te geven verval je al gauw in nodeloze ingewikkeldheden, en verslaggeving over de vorm leidt al evenmin tot helderheid.’
‘Muziek, een prachtige animatiefilm en een paar leipe zangnummers zijn enkele van de bestanddelen van dit amusante brokje theater. Alex van Warmerdam speelt er zelf een tussen abstractie en semi-realisme aarzelende schilder in, die zijn broer Marc van Warmerdam nauwkeurig voorspelt wat de uitkomst zal zijn van diens kinderlijke dromen. De toetsing van die prognoses aan de praktijk krijgt een geestige invulling, o.m. met fraai clowneske mimiek van Aat Ceelen.’
