De voorstelling Stepping Stones wil de ervaring van Surinaamse Nederlanders voelbaar maken.

Zeegelaar Breeveld: Dit stuk gaat niet meer over de komst van Surinamers naar Nederland of over Surinamers in Nederland, zoals de eerdere delen van de trilogie, maar over Nederlanders in Nederland, die ook nog Surinaams zijn. Misschien zeg ik het een beetje met een bocht, maar daar komt het op neer. We hebben te maken met een hele generatie die hier geboren en getogen is. Anderhalve generatie zelfs.

‘Kijk, ik zie het als een cadeau, als iets extra’s wat deze generatie heeft meegekregen. Dat ze ook nog van Surinaamse komaf zijn. Maar je moet met dat cadeau kunnen omgaan. Het moet je niet in de weg gaan zitten. Dat is wat mij betreft de vraag die onder deze voorstelling ligt: hoe bewust ben je je van je achtergrond, van je kleur, en hoe bewust wil of moet je je zijn van hoe anderen met je omgaan.’

Vreden: Mijn personage Alyssia is heel activistisch, niet alleen uit idealisme, ook omdat ze verwantschap voelt als het over ongelijkheid gaat. Dat herken ik enorm. Ik sta niet alleen op een pro-Palestina demonstratie omdat ik denk: onderdrukking, wat erg. Maar ook omdat ik voel: dit gaat ook over mijn probleem met racisme, over een groep mensen die denkt dat ze andere mensen kunnen buitensluiten. Daarin voel ik veel meer verbinding, dan de verbinding die ik voel met mensen op basis van een gedeelde Surinaamse afkomst.’

Zeegelaar Breeveld: 'Ik voel me trots, volgens mij hebben we met deze trilogie een veelzijdig beeld geschetst van hoe Surinamers hier ooit kwamen. Dat we er zijn. En dat we er blijven.’ Zet onvermurwbare blik op: ‘En deal with it.’

Foto: Coco Olakunle