‘De drie spelers met spreektekst kwijten zich voorbeeldig van hun taak maar zij kunnen, evenals Van der Poll en Van Rosmalen, ook op hun muziekinstrumenten goed uit de voeten. Dit alles leidt tot een dikwijls spannende, steeds opvallende en verrassende voorstelling waar zelfs de lach van Aat Ceelen een intrigerend deel van uitmaakt.’