Het Vermoeden duidt op de vermoede aanwezigheid van één of meerdere vrouwen – vrouwen die door die eventuele aanwezigheid een bepaalde ‘suspense’ in het stuk brengen.

Peer Mascini opent de voorstelling met een uitgebreid betoog waarin hij spreekt van een mengeling van vloed en overvloed, zacht en broos van aard. Met enige regelmatig verschijnt er een vrouwelijk been in beeld.

De ene scène wordt overgenomen door de andere. Het publiek zal zijn verwachtingspatroon flink moeten loslaten. Mede hierdoor krijgt de voorstelling een absurdistisch karakter. Persiflage is een al even belangrijk stijlmiddel, net als muziek – vanzelfsprekend.

Reacties

Meer van de makers